Bu sıralar kıyamet sonrası bilimkurgu – fantezi konseptli senaryolarda bir artış var sanki. İyi ki de var. Zira insanlığın neden yok olduğunun gizemlerini çözmek beni elflerle barış yapıp ejderha dövmeye gitmekten çok daha fazla kendine çekiyor son zamanlarda. Lost’un Lost olduğu ve her şeyi bilimsel açıklamalara bağlamaya çalışan çılgın teoriler kasılan zamanları hatırlarsınız. İşte onun gibi bir keşif ve araştırma duygusundan bahsediyorum.
Shimada klanı Japonya’nın önde gelen aile şirketleri ve suç organizasyonlarından biriydi. Bir zamanlar dövüş sanatları, kılıç ustalığı ve okçulukla nam salmış klanın gücü ve etkisi arttıkça zaman içinde bir suç imparatorluğuna evrildi. Tokyo yakınlarındaki Hanamura şehrinde konuşlanmış olan Shimada’ların çöküşüyse klanın günümüzdeki lideri olan Sojiro Shimada’nın ani ölümüyle başladı.
Yaşam ve hatta zaman dahi var olmamışken, Hyrule’un yerinde yalnızca kaos ve karanlık vardı. Bunu değiştirip kaosa hayat vermek üzere Uzak Nebula’dan, yani cennetten üç kadim güç geldi; Güç’ün tanrıçası Din, Cesaret’in tanrıçası Farore ve Bilgelik’in tanrıçası Nayru. Fani halk tarafından Altın Tanrıçalar olarak anılacak olan bu üç kadim varlık kutsal toprakları -yani Hyrule’u- yaratmak için güçlerini birleştirdi.
World of Warcraft’ta Işık’ı değil, karanlığı takip etmek isteyen Priest’lerin badireler atlatarak, Tirisfal Açıklıkları‘nda Tyr’in Mezarı’nın derinliklerinde Alacakaranlığın Çekici tarikatının uyandırmaya çalıştığı Eski Tanrılar’ın hizmetkârı Zakajz’ın gücünü emerek sahip oldukları artefakt – Kara İmparatorluk’un Hançeri Xal’atath.
Mass Effect: Andromeda uzun bir bekleyişten sonra nihayet 23 Mart’ta Avrupa’da piyasaya sürüldü. Bir Mass Effect hayranı olarak beklentim yüksek değildi zira hem oyun çıkmadan önce Bioware tarafından dövüş mekanikleri ve ekibimizdekilerle ilgili birkaç bilgi dışında pek bir detay sunulmamıştı hem de Amerika’da 21 Mart’ta piyasaya sürüldüğü ve Origin Early Access’te bulunduğundan elime geçmeden önce gördüğüm yorumlar pek hoş değildi. O yüzden olabildiğince ihtiyatlı, biraz da hayal kırıklığıyla yaklaşmıştım. Şimdi ise oyunu tam anlamıyla bitirmiş olarak fikirlerimi sunmayı bir borç bilirim.
Sen bir kölesin! Özgürlük ister misin?
Kendilerini “Kalplerin Hayalet Hırsızları” olarak adlandıran, bulundukları topluluktaki baskıyı ve bozulmuş düzeni ortadan kaldırmak isteyen ekip, bu amacı gerçekleştirmek uğruna çeşitli yöntemlere başvurmaktaydı. Yetişkinlerin ‘özel’ dünyalarına adım atarak karanlığa teslim olmuş kalplerini çalmaya çalışan ekibin nihai amacı ‘baskı altında kalanların özgürleştirilmesi’ ve ‘adaletin’ yerini bulmasıydı. Bu noktada Persona 5, gerek konsept gerek de hikâye olarak ‘adaleti kendilerince sağlamaya çalışan hırsızların, kanunsuz kahramanların’ yaşadıklarını ele almaktadır. Ekibin üyeleri modern çağın Arsen Lüpen’i, Robin Hood’u hatta Zorro’sudur -ki karakterlerin sahip oldukları “persona”lar da bu konuyu işleyen edebî eserlerin karakterlerinden esinlenmiştir.
Sene M.S. 2096.
Uzay Keşif Gücü, Aquila, Balena, Calnus, Dentdelion ve Eremia adlı uzay gemileriyle, ilk görevine başlamaya hazırlanıyor. Görevde ve sonrasında neler olduğunu, neler yaşadıklarını Calnus ve mürettebatının tuttuğu detaylı kayıtlardan derleyerek sizlere sunuyoruz.
Işığın ve karanlığın bitmek bilmeyen çarpışması tüm diyarları etkiledi. Keyblade Savaşı’nın sonucunda Kingdom Hearts’ın ortadan kaybolması dünyalar arasındaki bağları koparmış, karanlığın ve ‘Heartless’ların ortaya çıkmasını sağlayarak düzenin bozulmasına sebep olmuştu. ‘Keyblade Ustaları’ denilen savaşçılar bu karanlığa ve düzensizliğe karşı savaşarak kendilerini ışığın yeniden ortaya çıkması ve huzurun yeşermesi için yıllarca feda ettiler.
“Her insanın, canlının, diyarın ve dünyanın birer kalbi vardır. Hepimizin sahip olduğu ancak bir o kadar da kendine has olan bu kalpler bizim pek de alışık olduğumuz türden değildi. Sadece yaşamımızı sürdürmemize yardım etmiyor, aynı zamanda da kişiliğimizi, içimizdeki çatışmayı resmeden bir sembol olma rolünü de oynuyordu. Işık ve karanlık. Kalplerimizi şekillendiren, ona rengini veren özelliklerimiz en nihayetinde bizim de oluşumumuzu sağlıyordu. Tüm evrenin bir dengede olması gibi kalpler de ışığın ve karanlığın ahengi içerisinde olmalıydı; birey hem içindeki ışığa hem de karanlığa hükmedip kontrolü altına almalıydı. Işığın kontrolden çıkması, bireyin sorgulama ve karar verme yetilerini yozlaştırırken, karanlık ise küstahlığı, nefreti ve yokluğu yüceltirdi.”
English