Lilith’in nefalemi korumak için göze aldığı katliamın sonuçları herkesin tahmininden büyük olmuştu. Inarius, suçları yüzünden Lilith’i Sığınak‘tan sürgün etti. Beraber yaşamayı öğrenmeye başlamış olan melek ve iblisler arasında yine çatışmalar baş göstermişti. Ancak hepsinden önemlisi nefalem o büyük potansiyelini, sınırsız gücünü kaybetmişti.

Böylece Inarius ve takipçileri gölgelere çekildiler. Kimisi Sığınak’ı terk ederken kimisi ise kalıp gizlice insanlığın gelişimini gözlemledi. Efsanelerin söylediğine göre çeşitli zorluklarla yüzleşen ve mücadele eden insan ırkı, zamanla Inarius’un takdirini bile kazandı. İnsanlığın artık melek ve iblislere bir tehdit oluşturmadığını gören Inarius, Teslis inancını da tam bu sırada keşfetti. Diablo, Mephisto ve Baal’ın etkisini derhal tanıyan Inarius bu sefer sadece kendisi ve takipçileri için değil, kendi kanını taşıyan çocuklarının geleceği için de endişe etti…

Teslis Kilisesi’nin karanlık emellerine karşı koymak için kendi dinini yaratan Inarius, kimliğini gizlemek için kendini “Peygamber” olarak tanıttı. Işığın Katedrali adındaki dininin temellerini yardımlaşma, birliktelik, hoşgörü gibi öğretiler üzerine kurdu ve kendine yandaş toplamak için melek güçlerini kullandı. Kısa bir süre sonra Sığınak’ın doğusunu etkisi altına alan bu güç mücadelesi, tarihçiler tarafından Günah Savaşı‘nın da başlangıcı kabul edilir.

Teslis Kilisesi ve Işığın Katedrali arasında patlak veren bu savaş, büyük ölçüde perdenin ardında, gözlerden uzak bir şekilde yaşandı. İki dinin destekçileri de kendi inançlarını yaymak ve karşı tarafı güçsüz bırakmak için propagandalar yaptılar; büyük anıtlar diktiler ve hatta gerektiğinde güç kullanmaktan çekinmediler. Ancak iki tarafın da hesaba katmadığı bir üçüncü güç vardı. Bu üçüncü güç, ne meleklerin ne de iblislerin tahmin bile edemeyeceği kadar büyük bir rol oynayarak Günah Savaşı’nın sonucunu belirleyen etken oldu. Bu üçüncü gücün adı Uldyssian Ul-Diomed‘di.

Uldyssian, bu olayların yaşanmasından önce küçük bir kasabada kardeşi Mendeln ile birlikte yaşayan basit bir çiftçiden ibaretti. Ta ki Lylia adındaki bir kadını Işığın Katedrali’ne mensup bir rahipten koruduğu güne kadar.

O dönemde kiliselerin etkisi geniş olduğundan vahşice işlenmiş bir cinayetin sorumlusu olarak parmakların Uldyssian’a dönmesi çok da uzun sürmedi. Hemen ardından Uldyssian, Mendeln ve arkadaşları hem Teslis Kilisesi hem de Işığın Katedrali tarafından avlanmaya başladılar. Bu kaçışa başladığı sırada basit bir çiftçi olan Uldyssian, yavaş yavaş nefalem güçlerini keşfetmeye başladı. Hatta daha da ileri giderek kendine yandaş toplamaya ve diğer insanların içinde gizli olan nefalem özünü ortaya çıkartmaya başladı. Uldyssian kendini takip edenlere “Edyrem” adını verdi ve Edyrem’i Teslis ile Işığın Katedrali’ne karşı örgütlemeye başladı.

Ancak tam bu sırada Lylia’nın maskesi düştü ve gerçek kimliği ortaya çıktı: Lilith. Bir şekilde sürgünden dönmeyi başaran ve Uldyssian’ın içindeki nefalem gücünü serbest bırakan Lilith, aslında bütün bu savaşın iplerini çeken dehanın ta kendisiydi. Uldyssian’ı daha fazla parmağında oynatıp Inarius’a karşı süremeyeceğini anlayan Lilith, usulca tekrar gizlenmeye döndü. Lakin her fırsatta Uldyssian’ın başına bela açıp, onun kafasını karıştırmaya çalışmaktan da geri kalmadı.

Perde arkasında üç büyük iblisin rol oynadığı Teslis hakkındaki gerçekleri öğrenen Uldyssian, bu noktadan sonra hamlelerini daha agresif bir şekilde yapmaya başladı. Teslis kiliselerine saldırarak kutsal orduları çil yavrusu gibi dağıtan Edyrem, üç Baş Habis‘in ardında gizlendiği inanca ciddi bir darbe vurmuş oldu. Kolu kanadı kırılan Teslis inancıyla işi bittiğindeyse bu sefer gözünü diğer hedefi olan Işığın Katedrali’ne dikti.

Günah Savaşı’nın en önemli anı, aşağı yukarı bu sıralarda vuku buldu: Uldyssian Dünyataşı‘nın varlığını öğrendi ve taşın güçlerini değiştirerek bugüne kadar Kadimler‘den emilmiş tüm gücü serbest bıraktı. Ortaya çıkan güç muazzamdı ve Inarius’u bile titretmek için fazlasıyla yeterliydi. Nitekim Uldyssian ve Inarius’un savaşının şiddeti hakikaten de Sığınak’ı köklerine kadar sarstı. Inarius yenileceğini anlayıp tüm umudunu kaybettiği sırada kurtuluşu hiç tahmin etmediği yerden geldi: Adalet Başmeleği Tyrael ve cennetin ordularından.

Serbest kalan onca güç, nihayet Cennet’in ordularının Sığınak’ın yerini keşfetmesine sebep olmuştu. Tabii ki Cennet’in katıldığı bir savaşa Cehennem’in de dahil olmaması düşünülemezdi.

Üç tarafın birbirine girdiği bu muazzam mücadeleyi sonlandıran yine Uldyssian oldu. Dünyataşı’ndan serbest bıraktığı enerjinin tamamını toplayarak tek seferde hem Cennet’in ordularını hem de Cehennem’in sürülerini ait oldukları yere geri yollamayı başaran Uldyssian, aynı zamanda insanların içinde gizli asıl potansiyeli de tam olarak sergilemiş oldu. Fakat Uldyssian’ın fark ettiği bir şey daha vardı: Edyrem’in sahip olduğu bu tanrısal güç, Sığınak’taki gerçekliğin dokusunu yırtıp dünyanın parçalanmasına da sebep oluyordu. Bir yandan harcadığı onca yoğun enerji, insanlığından geriye kalanları da hızla tüketmekteydi. Bu yüzden bilincini ve insanlığını kaybetmeden önce Sığınak’ın kısa tarihinde yapılmış en büyük fedakarlığı yaptı: Bütün enerjiyi kendi içerisinde topladı ve son bir çabayla Dünyataşı’nı sıfırladı. Bu hareket Uldyssian’ın varlığının yok olmasına ve Edyrem’in gücünü yitirmesine sebep oldu.

Uldyssian’ın fedakarlığı Sığınak’ı parçalanmaktan kurtarmış olsa da, insanlığın önünde yeni bir engel vardı. Cennet, artık Sığınak’ın varlığının farkındaydı ve başmeleklerden oluşan Angiris Konseyi‘nin Sığınak ve insanlıkla ilgili bir karara varması gerekiyordu.

Kalan Yazıtları’nda belirtildiğine göre bu karar anında Yiğitlik Başmeleği Imperius, bütün insan ırkının yokedilmesi gerektiğini savunmuştu.  Umut Başmeleği Auriel ve Kader Başmeleği Itherael insanlığın kendi haline bırakılması gerektiğini söylerken, Bilgelik Başmeleği Malthael oy vermekten sakınmıştı. Böylece insanlığın kaderini belirlemek tek bir kişiye, yani Adalet Başmeleği Tyrael’a kalmıştı. Uldyssian’ın fedakarlığından çok etkilenen Tyrael da bu yüzden oyunu insanlığın lehine kullanarak Sığınak’ı mutlak yıkımdan kurtarmış oldu.

İnsanlık varlığını devam ettirme hakkını kazanmıştı kazanmasına ancak hem Cennet hem de Cehennem Uldyssian ve Edyrem’in gücünü kendi gözleriyle gördükten sonra Sığınak’ı rahat bırakmaları pek de ihtimal dahilinde değildi. Bu yüzden iki taraf arasında ilk defa bir antlaşma yapıldı: Cennet ve Cehennem, insanların dünyasını kendi haline bırakacak ve onların gelişimini etkilemeye çalışmayacaktı. Antlaşmanın bir parçası olarak Cennet, Inarius’u Cehennem’in dipsiz kuyularında çekeceği ebedi işkence için Nefretin Efendisi Mephisto‘ya teslim etti.

Peki ya Edyrem’e ve Lilith’e ne oldu? Efsaneler Edyrem’in hafızasının silindiğini ve nefalem güçlerinin bu sebeple unutulup gittiğini iddia eder. Lilith’e gelecek olursak, Uldyssian’la olan mücadelesinden hemen önce Inarius tarafından yakalanıp bir kez daha sürgün edildiği varsayılmakta. Ancak gerçekte ne olduğunu kim bilebilir? Özellikle de kötülüğün her zaman Sığınak’a dönmenin bir yolunu bulduğunu düşünecek olursak…