Gamescom 2017’yi arkamızda bıraktık. Bol koşturmalı, yorucu ancak bir o kadar da eğlenceli olan bu macera, benim ilk Gamescom deneyimimdi...

Herkesin hayatında bazı dönüm noktaları vardır. Starcraft benim için tam olarak o dönüm noktalarından birine denk gelmişti...

Biz ilktik. Tanrıları ilk görenler, onların hayvanlarını ilk evcilleştirenler, ruhu kötülükten ilk koruyanlardık. Bu toprakları fethettik ve bir imparatorluk kurduk.

Bu sıralar kıyamet sonrası bilimkurgu - fantezi konseptli senaryolarda bir artış var sanki. İyi ki de var. Zira insanlığın neden yok olduğunun gizemlerini çözmek beni elflerle barış yapıp ejderha dövmeye gitmekten çok daha fazla kendine çekiyor son zamanlarda.

World of Warcraft’ta Işık’ı değil, karanlığı takip etmek isteyen Priest’lerin badireler atlatarak, Tirisfal Açıklıkları'nda Tyr’in Mezarı’nın derinliklerinde Alacakaranlığın Çekici tarikatının uyandırmaya çalıştığı Eski Tanrılar'ın hizmetkârı Zakajz’ın gücünü emerek sahip oldukları artefakt – Kara İmparatorluk’un Hançeri Xal’atath.

Mass Effect’in bendeki etkisi büyüktür. Bilim kurgu türündeki oyunlara çok da meraklı biri olmadığımdan o zamanki ev arkadaşım ilk Mass Effect oyununu oynarken açıkçası dikkatimi çekmemişti...

Siz ne düşünüyorsunuz bilmem ama, 2017’de karşımıza çıkan oyunlardan şimdilik oldukça memnunum...

Felsefi ve psikolojik analize başlamadan önce NieR: Automata’nın evreni hakkında bilmemiz gereken temel birkaç unsur yer alıyor...

Birbirinin kopyası, sıkıcı onlarca oyun ismi ekranda kayarken gözün bir tanesine takılıyor. Adı "Torment: Tides of Numenera"...

Souls serisinin ve Bloodborne’un yaratıcısı olan Hidetaka Miyazaki’nin koyu bir Berserk hayranı olduğunu öğrendiğiniz vakit, karşınızdaki şaheserin tüm dikkat çekici yerlerini de görmeye başlıyorsunuz...