Oyunun hikâyesine geldiğimiz noktada bizleri sıradan bir akış ve işlenişin beklediğine tanık olacaksınız. Geçmişte ufak bir uyuşturucu karteli olarak Meksika’da bulunan Santa Blanca isimli örgüt Bolivya’ya yerleşmiş ve o toprakları bir ‘uyuşturucu ülkesine’ çevirmiştir. Dünya’nın farklı noktalarına kokain satarak bu paralarla silah ve daha fazla asker elde eden Santa Blanca, elde ettiği bu güçle Bolivya hükümetine karşı yaptırımda bulunmuş ve bununla beraber ülkenin kontrollerini de derinden ele geçirmişti. Durum böyle olunca Amerika Birleşik Devletleri’nin hareketsiz kalması da olmazdı elbette. Bolivya’da gerçekleşen olaylara karşı kayıtsız kalmayacağını belirten Amerika Birleşik Devletleri’ne bir yanıt olarak Amerikan konsolosluğunu bombalayan Santa Blanca nihayetinde operasyonun başlamasına da sebebiyet vermişti. Bu noktada aslına bakarsanız her şey yerinde ve gayet ‘kabul edilebilir’ görünse de, Santa Blanca’nın liderine ulaşmak ve karteli kökünden kazımak için örgütün önemli isimlerini teker teker hedef almak kimi zaman oyunun kendisini tekrarlamasına sebep oluyor.

Aslına bakarsanız hedefleri teker teker ortaya çıkarmak başta oldukça keyifli. Ekibiniz ile kartelin ele geçirdiği kasabalara, şehirlere inip gizli dosyaları, belgeleri ele geçiriyorsunuz. Ele geçirdiğiniz belgeler ile bu hedeflerin işlerini yokuşa sürecek operasyonlar düzenliyor ve nihayetinde de hedefi tamamen etkisiz hale getiriyorsunuz. Buraya kadar her şey gayet güzel değil mi? Peki, Santa Blanca’nın lideri olan El Sueño’ya ulaşmak için bu yaptıklarımızı 10 defa tekrar tekrar yapmamız gerektiğini söylesem ne düşünürsünüz? Yazıya başlarken ‘arkadaşlarınızla oynayın!’ diye kendimi tekrarlamamın sebebini de böylelikle sizlere söylemem gerekiyor, çünkü bu görevleri tek başınıza yaparken sıkılmanız hatta bunalmanız oldukça normal. Ama ekibinizde “Nerde o El Sueño? Nerde o isim verin, adres verin!” diye oraya buraya atlayan bir deli arkadaşınız varsa o zaman Wildlands’in tadı damağınızda kalıyor.

Ama her şeye rağmen, helikopterle gidip belge elde etmek, ardından helikoptere tekrardan binip başka bir yere gitmek beni oldukça yormuş, hatta sıkmıştı. Oyun belki de eksikliğini en çok bu noktada göstermeye başladı. Açık dünyaya sahip bir çoklu oyuncu tabanlı oyunun içerisinde eğlencelik, vakit öldürmemize yardımcı olacak pek de içerik yok. Herhangi bir 4 çeker arabaya binseniz çalan müzikler aynı, yeni bir haritaya gitseniz yapacağınız şeyler yaklaşık olarak aynı. Sürekli tekrar eden görevler, haritanın belli bölgelerinde toplanılması gereken yetenek puanları, düşmanlara ait bilgiler ve diğer öğeler oyunun belli bir süresinden sonra tek düze ilerlemesinin yanı sıra oyuncu için de bir angarya oluyor. Durum böyle olunca da, Bolivya’nın o renkli havası, tehlikeli atmosferi monoton gelmeye başlıyor.

Oyunun belli bir süreden sonra monotonlaşmasıyla birlikte, gerek tek gerekse arkadaşlarımla gerçekleştirmiş olduğumuz operasyonlarda düşmanlar ile çatışmayı göz ardı edip sadece görevi en hızlı şekilde tamamlamaya odaklı hareket etmeyi amaçlıyor olmuştuk.  Ayrıca tüm oyun boyunca Bolivya’nın kartellerinden hatta El Sueño’dan bile daha büyük bir düşman hiç bir şekilde peşimizi bırakmıyor: evet bu düşman oyunun hataları, oyunu tüm oynadığım süre boyunca başından sonuna bir sürü saçma hata ile mücadele etmek zorunda kaldım. Bir görevde karakterim denizde yüzmekten sıkılıp karada yüzmeye karar verirken yeni bir gizlilik yaratmaya çalışmış bir diğer görevde ise arabanın içinde pazartesi sabahı sporunu yapmayı unutan amcalar gibi aniden koşu yapmaya başlamıştı karakterim, hatta bu durum bazen o kadar abartı hale geliyordu ki, karakter helikopterin bile peşinden koşuyordu. Bazı görevlerde senaryonun işleyişini donduran anlamsız hatalar ile bazı görevleri tekrar tekrar yeniden yapmak zorunda kalmış olmam da oyuna devam etme isteğimi oldukça azaltmıştı. Son olarak da sunuculardan kaynaklanan hataların inatla arkadaşlarınız ile oynamanızı engellemeye çalıştığını belirtmem lazım.

Oyunun temelinde bahşedilen taktiksel operasyon ve gizlilik öğelerinin beni tatmin etmemesinin yanısıra silah kullanımı ve vuruş hissiyatının günümüz savaş oyunlarına göre nispeten oldukça zayıf kaldığını söylemem mümkün. Her ne kadar çok geniş bir cephane haznesine sahip olsak da aynı sınıf türündeki silahlar arasında olması gerekenfarklılıkhissiyatının maalesef ki oyuna iyi bir biçimde aktarılamamış olduğunu söyleyebilirim.

En nihayetinde, büyük bir potansiyeli boşa harcadığını düşündüğüm Wildlands’in, geniş Bolivya topraklarında kartele karşı olan mücadelemizin belli bir süreden sonra Arka Sokaklar dizisi gibi sıkmaya ve tekrar etmeye başlaması ile benim gözümde orta karar bir savaş oyunu olmaktan öteye geçemediğini düşünüyorum. Umarım ki Ubisoft Wildlands’in yapım aşaması sırasında Ghost Recon serisi adına almış aldığı radikal kararları yeniden gözden geçirmesini ve bu sayede gelecek yıllarda hem oynanabilir hem de hayranların ilgisini çekebilen güzel bir Ghost Recon oyunu görmeyi diliyorum.