Ateşin Çağı beraberinde büyük bir refah, bolluk ve ilerlemeyi de getirdi. Nito, Izalith Cadısı ve Gwyn’in ilk defa gölgelerden çıkıp geldikleri Lordran’ın merkezinde bulunduğu bölge gelişip güçlendi. Bu bölgenin etrafında yeni şehirler kuruldu, insanlar ve diğer canlılar gün ışığının hüküm sürdüğü dünyaya adım atmaya başladılar. Ve en önemlisi İlk Alev, Lordran’ın tamamına bir sürü kamp ateşi aracılığıyla bağlandı ve onların parlak alevini besledi. Ancak kimsenin farkına varamadığı şey, hâlâ gölgelerde gizlenmekte olan Pigme’nin Ateşin Çağı’na tamamen tezat, karanlık bir çağın tohumlarını ekiyor oluşuydu. Pigme ve Karanlık Ruh’a rağmen alev yayılmaya ve daha geniş toprakları aydınlatmaya devam etti. Ta ki yavaşça solmaya başlayana kadar…

Kendi güçlerinin ve Lordran civarındaki bu gelişimin kaynağı olan İlk Alev’in sönmeye başlaması, ruhların sahibi olan lordları endişeye sürükledi. Alevi tekrar eskisi gibi gürletebilmek için insanlığı kamp ateşlerine bağladılar ve insanları da Alev’i tutuşturmaları için yönlendirdiler. Bu yöntem işe yaramayınca Izalith Cadısı pervasız bir hareketle kendi yaşam ruhunu kullanarak yeni bir Alev yaratmaya çalıştı; lâkin bu hareketi beraberinde büyük bir felaketi getirdi. Ortaya çıkan tepkime hem Izalith bölgesinin hem de cadı ve çocuklarının deforme olmasına sebep oldu. Izalith Cadısı, iblislerin kaynağı olan Kaos’un Döşeği, Izalith ise cehennemin ta kendisi haline geldi. Başka bir çare bulamayan Lord Gwyn, kendi ruhunun bir kısmını çocukları, Yeni Londo’nun Dört Kralı ve Seathe arasında paylaştırarak Lordran’ın başkenti Anor Londo’yu terk etti. Alev’i gürleştirmek için ilk kez yanmaya başladığı İlk Alev’in Ocağı‘na giderek kendini feda etti ve vücudunu ateşe verdi. Sönmekte olan alev, Gwyn’in ruhunun gücüyle canlanarak tekrar parlak ve gür bir şekilde yanmaya başladı. Gwyn’in sadık Gümüş Şövalyeleri, onu ateşin içine doğru takip etmeye çalışsalar da yanarak Lordran’ı sonsuza kadar dolaşmakla lanetlenmiş, yanık ve kara zırhlı Kara Şövalyeler haline geldiler.

Ateşin Çağı, Gwyn’in büyük fedakârlığı sayesinde uzatılmıştı. Ancak her şey yoluna girmekten çok uzaktı. İlk Alev’in gürül gürül yanan alevlerine rağmen insanlığın üzerine meşum ve yeni bir lanet inmişti: Diriölüm Laneti. Kimse bu lanetin gerçek kaynağını bilmese de kimisi diğer lordlara duyduğu nefretle Karanlık Ruh’un gücünü kullanan Sinsi Pigme’den kaynaklandığını iddia etmekte, kimisiyse Lord Gwyn’in dünyanın doğal işleyişine doğrudan müdahalesinin bir sonucu olduğunu söylemekteydi. Kesin olan ise Kara İşaret ile damgalanmış olan insanların bu lanet yüzünden ölebilme yetilerini yitirmeleriydi. Öldüklerinde en yakın kamp ateşinde bir diriölü olarak kalkan ve daha fazla ruh elde etmek için büyük bir açlık taşıyan bu insanlar, insanlıklarına tutunabildikleri sürece güvende olsalar da birçoğunun eninde sonunda bir kabuk haline gelerek benliklerini tamamen yitirmeleri kaçınılmazdı. Bu raddeye ulaşmış olan diriölüler katledildiklerinde lanet kırılarak nihai olarak ölmeleri sağlanıyordu.

Savaştan ve Ateşin Çağı’nın uzamasından sonra geriye kalan tek lord olan Nito, Devlerin Kabri‘ne dönerek binlerce yıllık bir uykuya daldı ve kendi lord ruhunu korumaya aldı. O uzun uykusundayken mezarına yaklaşacak kadar gözüpek olan gezgin ve maceracılar, genellikle ya öldüler ya da Kabirlordu’nun hizmetkârları haline dönüştüler. Bu sırada tanrıların diyarı Anor Londo’da ise güneş artık batmaktaydı. Gün Işığı Prensesi Gwynevere’in de aralarında olduğu tanrılar, eski başkenti yavaş yavaş terk ettiler. Geride sadece Gwyn’in sadık oğlu Gwyndolin kaldı ve Anor Londo’yu etkisi altına alacak büyük bir ilüzyon yarattı. Artık Anor Londo’da güneş hiç batmayacaktı…