ARTEFAKT ÖYKÜLERİ: DRUID

Can Arabacı

8 sene önce

Balance – Scythe of Elune

Elune’un Tırpanı

Elinde tuttuğun silah kutsal ve yabani olanın, sükünetin ve ehlilleştirilmemiş vahşiliğin fiziksel bir yansımasıdır. Tırpan sadece bir silah değil, aynı zamanda bir semboldür de. En büyük özelliği ise belki de bütün yaşayan varlıkların sahip olduğu huzur ve heyecanı sunabilmesidir; bazen umabileceğimiz en iyi şey… dengemizi bulmaktır.

Elune’un Tırpanı sana düşmanlarını yok etme gücünü ve ne zaman durman gerektiğinin bilgeliğini bahşetsin.

Elune’un Tırpanı, Bölüm Bir

Elune’un Tırpanı binlerce yıl boyunca kutsal gücün somut hali ve dizginlenemeyen öfkeye karşı bir uyarı rolü üstlenmiştir.

Uzun zaman önce, Satirler Savaşı’nda gece elfi orduları kuşatılmış ve iblis düşmanlarıyla yüz yüze gelmek zorunda kalmıştı. Bazı savaşçılar, savaşın seyrini değiştirmek için bir avantaja ihtiyaç duyulduğunu hissetti. Bunun için tırpanı yarattılar; Kadim kurt Goldrinn’in dişlerinden birini alıp kutsal güçle yıkanmış Elune’un Asası’nı birbirleriyle birleştirdiler.

Elune’un Tırpanı, Bölüm İki

O dönem bulunan yazıtlara göre tırpanın yaratılışı Ralaar Fangfire adındaki bir druidin hasımlığından ve Belysra Starbreeze adındaki bir rahibenin kırık kalbinden filizlenmiş.

Ralaar sürü formunun gazabını iblis düşmanları tarafından sayıca ezilmiş gece elflerine yardım etmek için kullanabileceğine inanıyordu… ancak bu yöndeki önerileri başdruid Malfurion Stormrage tarafından sürü formunun fazla dengesiz olduğu iddialarıyla geri çevrildi.

Ralaar’ın en yakın dostu Arvell sürü formunu kullanmayı reddedip iblislerin elinde öldüğünde Ralaar sadece bu forma geçmeyi değil, aynı zamanda sürü formunu geliştirecek yöntemler bulmayı da kafaya koydu. Arvell’in sevgilisi rahibe Belysra Starbreeze’in de beklenmedik desteğini aldı.

Ralaar ve Belysra, birlikte Elune’un Asası’nı ve Goldrinn’in köpek dişini birleştirerek efsanevi Elune’un Tırpanı’nı yarattılar; ve tarihin gidişatını etkileyecek silah böylece doğmuş oldu.

Elune’un Tırpanı, Bölüm Üç

Elune’un Tırpanı binlerce yıl boyunca sayısız güçlerini sergiledi.

Satirler Savaşı’nda, inatçı druid Ralaar Fangfire Elune’un Tırpanı’nı sürü formunu geliştirmekte kullandığında sonuçları felaketti. Pek çok druid hem dosta hem de düşmana acımasızca saldıran worgenlara dönüştü.

Böylece Malfurion Stormrage tırpana el koydu ve silahı Ralaar ve worgena dönüşmüş olan druidleri muazzam ağaç Daral’nir’in gövdesinde yatışacaklarını umarak Zümrüt Rüya’ya kapatmakta kullandı.

Elune’un Tırpanı, Bölüm Dört

Satirler Savaşı’nın kısa süre ardından Elune’un Tırpanı ortadan kayboldu. Binlerce yıl sonra gece elfi rahibesi Velinde Starsong tarafından bulunana kadar…

Umutsuzca iblis güçlerinin istilasına karşı gelecek bir yol arayışında olan Velinde, tırpanın güçlerini kullanarak Zümrüt Rüya’daki sürgünlerinde olan worgenları Azeroth’a geri çağırdı.

Ancak Velinde çağırdığı worgenları kontrol edemedi. İnsan bir büyücüden yardım istedi ancak büyücüye ulaşmaya çalışırken saldırıya uğrayıp öldürüldü… Böylece tırpan bir kez daha tarihin tozlu sayfaları arasında kayboldu.

Elune’un Tırpanı, Bölüm Beş

Tarih boyunca Elune’un Tırpanı çok kez el değiştirdi.

Silahın geçici sahiplerinden biri Kasvet Ormanı’nın ürkek (ve inanılmaz şanslı) sakinlerinden biri olan Jitters’dı. Jitters silahı Roland’ın Felaketi adındaki eski bir madende keşfetti.

Jitters’ın kendi elinden yazılmış notlar tırpanı nasıl aldığını ve arkadaşlarının worgenlar tarafından nasıl saldırıya uğradığını anlatıyordu:

“Her yönden üzerimize geldiler; ayaklarımızın altındaki gizli deliklerden tırmanarak ve sessizce tünedikleri yerlerden üzerimize atlayarak.”

Jitters, lanetli madenden kaçışı sırasında Elune’un Tırpanı’nı kaybetmiş olsa da bu worgen saldırısından kurtulmayı başarabilen tek kişiydi.

Elune’un Tırpanı, Bölüm Altı

Başbüyücü Karlain’in günlüğünden bir alıntı:

“Peşimizde o lanetli yaratıklar olan worgenlar varken sığındığımız madenin adı Roland’ın Felaketi’ydi.

“Tam da orada görüp görebileceğimiz (en azından benim için) en ürkünç ve kalp burkan görüntüyle karşılaştık. Oğlum worgen pençeleri tarafından tutulmuş, sonradan Elune’un Tırpanı olduğunu öğrendiğim silahın altında diz çökmüştü. Yaratıklar oğluma iğrenç bir ayin uyguluyor, onu birtakım Kurt Tarikatı’na girişe hazırlıyorlardı.

“Zamanında müdahale edemeden izlediğim sırada Kurt Tarikatı’nın lideri parlayan dişlerini biricik oğlumun çıplak omzuna ve göğsüne geçirdi.

“Karnımı düğümleyen bir çığlık boğazımdan dökülürken saldırdığımı hatırlıyorum.”

Elune’un Tırpanı, Bölüm Yedi

Elune’un Tırpanı aynı zamanda Kara Atlılar olarak bilinen gizemli ve acımasız bir grup hazine avcısıyla da bağlantılıydı.

Tırpan Roland’ın Felaketi’nde keşfedildikten kısa bir süre sonra atlılar ilk kez ortaya çıktılar; kutsal artefaktı arayışlarında yerel bir aileyi de katlettiler.

Tırpan, Revil Kost adında bir rahip tarafından ele geçirildikten sonra Kara Atlılar rahip ve dostlarına pusu kurdular. Ancak saldırıları Gece Nöbeti’nin kumandanı Althea Ebonlocke tarafından bölündü. Daha sonrasında ne olduğu şu an için bir gizem; zira bütün atlılar gözleri kör eden bir parlamayla ortadan yok oldular.

Elune’un Tırpanı, Bölüm Sekiz

Kutsal Işık’ın Kilisesi rahibi Revil Kost’un, Başpiskopoz Benedictus’a ifadesi:

“Işığın iradesiyle davrandığım konusundaki sıkı inancımı koruyorum.

“Roland’ın Felaketi’nden Elune’un Tırpanı’nı almıştık. Ben de bunu Kara Atlılar olarak bilinen sinsi, rezil hırsızları tuzağa çekmek için bir fırsat olarak kullandım.

“Dövüştüğümüz sırada atlılar bizi Karazhan’a ışınladılar; bir zamanlar Muhafız olan Medivh’in şu meşhur kulesine… Atlıların oradan geldiğini anladık; kulenin kütüphanesi ve gizli ganimet odası için çeşitli artefaktların peşine düşüyorlardı.

“Atlıların bütün çabasına ve ganimet odası muhafızının müdahalesine rağmen tırpanı almaları mümkün değildi. Yoldaşlarımın yardımı ve Kutsal Işık’a karşı sarsılmayan inancımla Kara Atlılar’ın şeytani çabalarına bir son vermeye yardımcı oldum.”

Elune’un Tırpanı, Bölüm Dokuz

Azeroth’un başına gelen büyük Afet’ten önce, Elune’un Tırpanı yer altı tünelleri vasıtasıyla Gilneas’ın duvarlarının ardına gönderilmişti.

Bu sırada tırpan, SI:7 gnom suikastçisi Brink Spannercrank’ten Gilneas kralı Genn Greymane’in gece elfi destekçilerine geçti. Kısa bir süreliğine Terkedilmişler ajanları tarafından ele geçirilse de en nihayetinde kahraman maceracılar silahın gece elflerine dönmesini sağladı.

Elune’un Tırpanı, Bölüm On

Rahibe Belysra Starbreeze’in Kurt Tarikatı lideri Sürü Başı‘nın ölümü ardından yaptığı açıklamadan:

“Sürü Başı’nın öncelikli amacı Elune’un Tırpanı’nı geri almaktı. Ralaar Fangfire olarak bilindiği dönemlerde kendisini geri çeviren ve Satirler Savaşı sırasında sürü formuna geçmesini engelleyen başdruid Malfurion’a hâlâ büyük bir garez duyuyordu. Sürü Başı tırpanı kullanarak Zümrüt Rüya’da kısılı olan druidleri çağırma ve çok sevgili yuvamız Darnassus’u istila etme niyetindeydi.

“Yeteneklerimin elverdiğince onunla savaştım; ancak yapabileceğimin en iyisi bile yetersiz kaldı. Sürü Başı tırpanı aldı ve worgen kardeşlerini çağırmaya hazırlandı. Derken bir hayalet tarafından yok edildi… Yitip gitmiş aşkımın, binlerce yıl önce bizi ölümün bile ayıramayacağını söylemiş olan Arvell’in hayaleti tarafından.

“Arvell bana olan sözünü tuttu ve Elune’un Tırpanı böylece himayemde kaldı.”

Elune’un Tırpanı, Bölüm On Bir

Belysra Sarbreeze’in yazmalarından:

“Arvell, seni düşünmeden tek bir günüm bile geçmiyor sevgilim. Çok uzun zaman önce yaptığın fedakârlık ve en ihtiyaç duyduğum anda tekrar ortaya çıkışın… Bir türlü zihnimden çıkmıyor.

“Sana yemin ederim ki geçmiş günahlarımdan arınacağım; worgen lanetini bu dünyaya sarmanın bedelini ödeyecek ve işleri yoluna koymayı başaracağım.

“Bunu yazdığım sırada Valorn Stillbough’la birlikte Kasvet Ormanı’na, worgenlarla ilgili araştırmalarımı tamamlamaya gidiyorum. Ruhunun sonsuza kadar elimi ve yüreğimi yönlendirmesi için dua ediyorum. Belki de Elune’un Tırpanı’nın da yardımıyla worgen lanetinin pençesine düşmüş olanlara en büyük hediyeyi verebileceğimizi düşünüyorum…

“Huzuru.”

Feral – Fangs of Ashamane

Ashamane’in Dişleri

Bu silahları alarak kötülüğün güçlerine büyük bir darbe indirdin. İblislerin elinde bu silahlar sadece bir tehditten çok daha öte, kutsal olan her şeyi hiçe sayan bir hürmetsizlik olurdu.

Bu silahlar, Azeroth’un korunması için canını vermiş o ulu Yaban Tanrı’dan geriye kalan son şeyler. Ashamane’in hikâyesini biliyor musun? Bu silahları çok uzun süredir koruyan Val’sharah druidleri sana onu anlatabilirler. Hatta bazıları belki direkt Yaban Tanrı’yı hatırlıyor bile olabilir.

Onun adı Ashamane’di. Geriye çok kudretli bir miras bıraktı ve çok yakında onun dişleri kötülüğe karşı savaşında senin yanında olacak.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Bir

Azeroth bir zamanlar karanlıkla kaplıydı. Titanlar Eski Tanrılar’ın Kara İmparatorluğu’nu kırdığında doğal canlılar da nihayet büyüyüp gelişme fırsatı buldular. Freya adında bir bekçi, dünyaya yaşamın tohumlarını atmakla görevlendirilmişti. Yemyeşil yerleşim bölgeleri yaratıp Azeroth’ta sayısız hayvanın ortaya çıkmasını sağladı.

Arada bir sıra dışı bazı canlılar Freya’nın dikkatini de çekmeye başladı.

Seyahatleri sırasında bir panteri öldürmüş olan bir kurt sürüsüne denk geldi; kurtlar geriye kalan yalnız yavru panterin işini bitirmeye çalışıyorlardı. Yavru panter yaralanmış olsa da hâlâ hırsla dövüşmeye devam ediyordu; pençelerini hiddetle daha büyük avcı olan kurtlara savuruyordu. Çok geçmeden kurtlar, sırf bir av için daha fazla yaralanmamak adına geri çekilmeye başladılar ve bu Freya’yı büyük şaşkınlığa uğrattı.

Freya, minik panteri eline aldığında yavru panter ellerine çizikler attı. Bu hareket Freya’yı sinirlendirmedi. Tam aksine, hayvanın dizginlenemez vahşiliği hoşuna gitti ve panterin yaralarını iyileştirdi; göz alıcı siyah kürkünden esinlenip ona Ashamane adını verdi.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm İki

Yıllar içinde Ashamane koca bir panter haline geldi. Kurt sürüleri yanına yaklaşamaz, onu avlamaya cüret edemez oldu. Freya ise panterin basit intikam hislerine yenilmediğini görmekten memnundu. Ashamane vadideki bütün kurtları avlayıp öldürebilirdi. Kolayca. Ancak yapmamıştı.

Vahşi yapısı ona aynı zamanda anlayış da sağlıyordu. O da bir avcı değil miydi? O da avını öldürmüyor muydu? Kurtların Ashamane’e bir garezi yoktu; sadece acıkmışlardı. Bu yüzden de onlara karşı bir garezi yoktu.

Yine de onlarla dalga geçmek hoşuna gidiyordu. Küçükken ona saldıran kurt sürüsü, bazen uykudan kulak zarını yırtan bir kükremeyle uyanıyordu. Ashamane inlerine yaklaşıp varlığını yüksek sesle ilan ettikten sonra kaçışmalarını izliyordu.

Zaman içerisinde Ashamane, diğer bütün panterlerden çok daha güçlü hâle geldiğini keşfetti. Geçen yıllar onu zayıflatmak yerine daha da güçlü hâle getirmişti. Vahşi hayat nesillerce büyüyüp soldu gözlerinin önünde.

Onun gibi başka hayvanlar da vardı. Güçlü, ikonik ve doğanın diğer canlılarından farklı bir varoluş yaşayan hayvanlar… Yakında bunlar, ölümlüler tarafından “Yaban Tanrılar” olarak bilineceklerdi.

Ve Ashamane de onlardan biriydi.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Üç

Ashamane’in yabani kalbi ölümsüzlük düşüncesini kabul etmekte zorluk çekiyordu. Vahşiliğin kaosu, yaşamak için çabalamak –bunlar Ashamane’in özüne kazınmış şeylerdi ve artık önemsizlerdi. Ashamane eski hayatının ötesine evrilmişti. Pençelerinden kaçabilecek bir av yoktu ve çaba bile göstermesine gerek olmayan bu avlar ona keyif vermiyordu. Ona karşı durabilecek bir yırtıcı dahi hayvan yoktu.

Ashamane Azeroth’un ormanlarında açıkça koşturdu. Diğer vahşi hayvanların ondan korkmasına gerek yoktu. Bölgedeki trollerin arasında devasa, haşmetli bir panterin hikâyeleri dolaşmaya başladı. Kimisi onun bir loa olduğunu düşünerek hürmet göstermeye başladı. Ashamane ise kendisini görmelerine nadiren izin verdi. Kimi troller ise onun izini başka bir sebepten sürdüler. Bazı avcılar bu kadar muazzam bir varlığı avlamanın getireceği şan ve şöhretin düşüncesiyle yanıyordu. Bir loayı avlamak… Daha büyük bir şan olamazdı.

Kalpleri kibirle dolmuş bu troller bir bir ormanı arşınladı. Ashamane durumdan hoşnuttu. Ne kadar zeki olsalar da, ne kadar sessiz ya da iyi nişancı olsalar da her birini kabilesine boş elle yolladı; kükreyişinin sesi ve keskin dişlerinin görüntüsüyse sonsuza kadar kâbuslarında olacaktı.

Hayatlarını almasına ihtiyacı yoktu. Ashamane’in onlarla işi bittiğinde bu vahşi doğadaki yerlerini de öğrenmiş oluyorlardı. Bu kadarı kâfiydi.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Dört

Freya ne zaman Azeroth topraklarında yürüse Yaban Tanrılar da onunla birlikte yürürdü. Ashamane hariç. Panterin yüreği başka bir varlığa bağlı olmak konusunda fazlaca gönülsüzdü. Freya bunu anlıyordu ve Ashamane’in parlayan gözlerini uzaktan kendi üzerinde hissettiği zamanlar gülümsüyordu.

Ashamane’in hisleri ne olursa olsun aralarında bir bağ vardı. Vahşi, el değmemiş başka bir düzlem daha vardı: Zümrüt Rüya. Bekçi Freya bu düzlemi bütün Azeroth’a yaşam dağıtmak için kullanmıştı ve Yaban Tanrılar da o yüzden bu düzleme bağlıydı.

Eninde sonunda Ashamane Hyjal Dağı’na, Rüya’yı kendi gözleriyle tecrübe etmek için geldi; eder etmez de bu muazzam yabani düzlemin etkisine kapıldı. Panter, Ebediyet Pınarı’nın batı kıyılarını kendi evi belledi ve binlerce yılını Zümrüt Rüya’da gezip onun gizlerini ve gücünü keşfederek geçirdi.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Beş

Diğer Yaban Tanrılar gibi Ashamane de hayatını gelişmekte olan ve yükselip düşen medeniyetlerden uzakta geçirdi. Zandalari trolleri onunla ilgilenmemişlerdi. Elflerin çoğu ise kendilerini fazla yükselmiş, doğal dünyayla ilgilenemeyecek kadar fazla aydınlanmış görüyorlardı.

Ancak bir noktada Azeroth’u daha fazla görmezden gelemeyeceği bir an oldu. Zümrüt Rüya, Yakan Lejyon’un gelişiyle sallandı. Nihayetinde çok güçlü bir başka varlığın, Cenarius’un öğrencilerinden biri Yaban Tanrılar’ı yardıma çağırdı.

Ashamane için görevi gayet açıktı. Tereddüt bile etmeden Yakan Lejyon’la savaşmaya koştu.

Bu dünyaya yeni yırtıcılar gelmişti ve Ashamane onları avlamaktan gayet hoşnuttu.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Altı

Yaban Tanrılar Kadimler Savaşı’na katıldığında çatışmalar Ebediyet Pınarı’nın çok daha ötesine sıçramıştı.

Zin-Azshari’nin dışındaki ormanlara fazla giren iblisler çok geçmeden dikkat etmeleri gerektiğini öğrendiler; zira Ashamane yakınlardaki ağaçlarda pusudaydı. Sivri dişleri birçok Yakan Lejyon gözcüsü için savaşı bitirmişti. Lejyon tarafına öyle büyük korku salmıştı ki ormanın koca bir kısmını sırf Ashamane’den kurtulabilmek için yakmaya çalıştılar.

Ancak iblisler Ashamane’le açıklık bir alanda daha rahat dövüşebileceklerini düşündülerse çok yanılmışlardı. İblislerin bu taktikleri yüzünden öfkeye kapılmış olan Ashamane, Lejyon’un zayıf noktalarına saldırmak ve mevzilerinde koca gedikler açmak için diğer Yaban Tanrılar ile elflere katıldı.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Yedi

İblislerin ucu bucağı yok gibi gözüküyordu. On bin yıl önce Ashamane Yakan Lejyon’la dövüştüğünde iç güdüleri ona istilacıların aklında tek bir avın olduğunu söylüyordu. Bu yüzden de kendini Zin-Azshari’nin etrafındaki yoğun dövüşten kopardı ve kuzeybatı yönüne doğru giden akıncı partilerini takip etti.

Takip kolay değildi. İblisler en iyi savaşçılarını takibi önlemek için kullanıyordu ve Ashamane yolun her adımında dövüşmek durumunda kalıyordu.

Ancak onu engelleyemiyorlardı. Yolunda duran bütün iblisler ardı ardına düştü.

Avına yaklaştığında iblislerin hedefini de anladı: Suramar’a ulaşmaya çalışıyorlardı. Ashamane’in Val’sharahlı druidler tarafından bu kadar saygıyla karşılanmasının sebebi de budur. Yüce panterin bundan sonra yaptıkları, druidler tarafından asla unutulmayacaktır.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Sekiz

Koca bir iblis ordusu Suramar’ı kuşatmaya hazırlanıyordu. Ashamane orduyla tek başına yüzleşti. Val’sharah civarındaki ormanları daha önce hiç ziyaret etmemişti ancak bunun önemi yoktu. Bu ormanlar da doğanın bir parçasıydı, o yüzden de evi sayılırlardı.

İblislerin arasına dalıp onları biçti ve ağaçların arasında kayboldu. Yüksek dallar arasında saklandı ve dalıp Lejyon komutanlarını avladı. Ashamane dehşetin ta kendisiydi, korkulası bir yaratıktı; asla geri durmadı ve merhamet sunmadı.

Yaptığı şey katliamdı. Ancak Yaban Tanrılar bile söz konusu Yakan Lejyon olunca yaralanamaz değildi. Fel ateşle dağlanmış, zehir damlayan silahlarıyla yaralanmış bir şekilde dövüşmeye, iblislerin lideri bizzat karşısına çıkana kadar çabalamaya devam etti.

En başından beri planladığı gerçekleşmişti. Hayatta kalmanın yasalarından biri buydu: Sürü, liderlerinin boğazı dişlerinin arasında parçalanana kadar yenilmiş sayılmazdı.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm Dokuz

Yakan Lejyon generallerinden biri, Suramar’ın fethini sağlamak için gönüllü olmuştu. Bu pit lordu Ronokon, elf şehrinin sunacağı sonsuz ödüllerin farkındaydı ve onu Sargeras adına ele geçirmek istiyordu. Ashamane’in bu planları engellemesi onu çileden çıkartmıştı ve bu yüzden de görkemli panterle yüzleşmek için bizzat öne çıktı.

Yaban Tanrı ve annihilan generali Val’sharah’ın ormanlarında saatlerce dövüştüler. Kurnaz bir savaşçıydı. Ashamane’in ne kadar hızlı öldürebildiğini biliyor ve bu yüzden de fel enerjisiyle dövülmüş çentikli mızrağının ardına saklanıyordu; küçük sıyrıklarla yaralıyordu.

Uzun çarpışmanın arından Ashamane’in gücü tükenmeye başladı. Yaraları sızlıyor, hareketleri yavaşlıyordu ancak iradesi aman vermiyordu. Gücünün son damlasıyla Ronokon’a doğru sıçradı; bu hareketi annihilanın mızrağını göğsüne geçirmesine neden oldu. Yine de panterin pençeleri de devasa iblisin omuzlarına geçmişti, dişleri boynuna derin bir şekilde gömülmüştü.

Ronokon deli gibi silkelendi ve panteri üzerinden atmaya çalıştı ancak Ashamane tutunmaya devam etti. Pit lordu ölene kadar dişleri boğazında kenetlenmiş bir şekilde kaldı. Ancak ölümünde bile iblis daha büyük felakete yol açtı; Lejyon tarafından kendisine bahşedilen fel enerji dışarı doğru patladı ve Val’sharah’ta derin bir yara bırakırken Ashamane’i de küle çevirdi.

Ancak Ashamane’in fedakârlığı boşuna değildi. Suramarlılar panterin kazandırdığı zamanla şehirlerini Lejyon’dan ve dünyanın kalanından saklayacak, kendilerini Büyük Bölünme’den koruyacak önlemleri almışlardı.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm On

Val’sharah ve civarındaki topraklar sonsuza kadar değişmişti. Bir zamanlar bir tepenin olduğu yerde artık bir uçurum ve vadi vardı. Doğayı eski güzelliğine kavuşturmak, bölgedeki druidlerin uzun yıllarını aldı.

Ronokon’un yozlaştıran etkisinin izleri hâlâ vardı ancak bir yandan ona karşı koyan ve doğanın yanında olan bir güç de etkisini hissettiriyordu. Druidler bunun ölümünden sonra bile dövüşmeye, doğayı tehdit eden istilacılara karşı koymaya devam eden Ashamane’in ruhu olduğuna inanıyorlardı.

Ashamane’in Dişleri, Bölüm On Bir

Druidler, pit lord’un öldüğü noktaya Ashamane’in cesaretini onurlandıran bir mihrap diktiler. Bütün o patlamadan ve dövüşten geriye kalan tek şey olan Ashamane’in keskin dişlerini de panterin yılmayan yüreği ve yabani mizacını onurlandırmak adına bu mihraba yerleştirdiler.

Ashamane bugün bile hâlâ Azeroth’un en amansız koruyucularından biri olarak hatırlanmaktadır.

Guardian – Claws of Ursoc

Ursoc’un Pençeleri

tarafından kutsanmışsın. Lütfen ne gibi bir onura eriştiğini anla: Ursol, kardeşinin işini devam ettirmen için doğru kahraman olduğuna inanıyor.

Ursoc’un ruhu seni zafere ulaştırsın.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Bir

Ursoc’un mirası Azeroth üzerindeki tüm druidlerce bilinir. Yüce Yaban Tanrılar’dan biri olarak on bin yıl önce Yakan Lejyon’a meydan okumuş ve bu dünyanın korunması için kendi hayatını ortaya koymuştu.

Gerçek bir muhafızdı. Doğanın gücüne inanırdı ve onu korumak için atılırken bir an bile tereddüt etmedi.

Ancak şimdi biraz dinlenebilir; zira onun işini artık başkaları devam ettirecek.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm İki

Binlerce yıl önce, iki meraklı yavru ayı Boz Tepeler’de beraberce geziniyordu. Bu kardeşler –ki isimleri Ursoc ve Ursol’du- mantıktan çok merak duygusuna sahiplerdi ve sıkça kendilerini daha büyük yırtıcıların bölgelerini işgal ederken buluyorlardı. Tehlike onların hevesini kırmıyordu ve birbirlerini asla geride bırakmıyorlardı; en umutsuz ve kötü gözüken anlarda bile.

Böylece Azeroth’u gezen ve sıra dışı vahşi hayvanları arayan Bekçi Freya’nın dikkatini çektiler. Freya onların potansiyelini ve ne olabileceklerini en başından gördü.

Erişkinliğe ulaştıklarında Boz Tepeler’deki diğer ayılardan çok daha güçlenmiş ve büyümüşlerdi; üstelik onlar gibi yaşlanma belirtileri de göstermiyorlardı.

Ursoc ve Ursol, Yaban Tanrılar olarak bilinmeye başladılar.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Üç

Freya’nın bu iki ayıya verdiği belki de en garip hediye konuşma yetisiydi. Az sayıda Yaban Tanrı –özellikle de Aziz Semaviler olarak bilinenler- bu yeteneğe sahipti. Diğerleri genellikle zekâları yüzünden seçilmiş olsa da bu iki ayı inatçı cesaretleri yüzünden seçilmişlerdi.

Freya, Ursoc ve Ursol’un bir gün değişeceğine inanıyordu. Azeroth’u meraklarını dindirecek kadar gezip gördükten sonra onu her türlü düşmandan korumaya yelteneceklerdi.

Bekçi onları iyi tanımıştı. İki ayıdan yaşça büyük olan Ursoc’un güçlü bir korumacı tarafı vardı. Azeroth’un doğasını görmeye devam ettikçe onu korumak için de daha büyük bir sorumluluk hissetmeye başladı.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Dört

Bekçi Freya, yıllar süresince Yaban Tanrılar’ın içgüdülerinin nasıl olgunlaştığına şahitlik etti ve bazılarının kendi bölgelerinin doğal muhafızları hâline geldiğinin farkına vardı. Bu tarz yaratıklar için özgün bazı silahlar yaratmaya başladı; zor zamanlarında onlara yardım edecek güçte artefaktlar… Ancak bu silahlar, sadece onları kullananlar ölçütünde güce sahip oluyordu. Gerçek potansiyellerine ulaşmak pratik, eğitim ve kişisel gelişim gerektiriyordu.

Bazı Yaban Tanrılar, Freya’nın onlara verdiği bu hediyeyi anlamayıp ihmal ettiler. Ursoc onlardan biri değildi.

Freya, Ursoc’a yeni pençeler verdi; titançeliği adındaki nadir bulunan bir materyalden dövülmüş ve titanlardan biri olan Eonar’ın özünden ufak bir parçayla güçlendirilmişti. Bu pençelerin boyu büyüyebilirdi ve neredeyse yok edilemezlerdi.

Ursoc’un bu silahları bir kenara atıp çürümeye terk etmeye hiç niyeti yoktu. Kendini silahın güçlerinde ustalaşmaya adadı.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Beş

Ursoc yeni pençelerini aldığında yorulmadan, dinlenmeden çalışmaya başladı. Her gün uzun mesafeleri katedip kardeşiyle güreşiyor, gücünü test ediyordu. Yıllar içinde güçlendi. Çok güçlendi. Ursol’un kendisine de bir silah hediye edilmişti: Büyü kullanımını kolaylaştıran bir asa; ve o da çok geçmeden bu silahı kullanmada ustalaştı.

Ursoc’un titançeliğinden pençeleri, adeta vücudunun birer uzantısı olmuştu ve Ursol da büyü özünün akışını manipüle etmede bir uzman hâline gelmişti.

Birlikte varolmuş Yaban Tanrılar’ın en güçlülerinden ikisi hâline geldiler… Çok geçmeden Azeroth’un en sağlam koruyucuları olarak da bilinmeye başlayacaklardı.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Altı

En nihayetinde Ursoc ve Ursol, Azeroth üzerindeki yolculukları sırasında Freya’ya eşlik etmeye başladılar. Freya onlara karanlık güçlerin iş başında olduğunu sezdiğini söyledi, onlar da Freya’nın güvende olmasını sağladılar.

Birlikte seyahat ettikleri sırada Freya’nın Azeroth’taki doğal yaşamı yönlendirmek için yarattığı düzlem olan Zümrüt Rüya’nın da ilk hâlini görme şansı yakaladılar. El değmemiş doğal ortamlarda mümkün olduğunca çok vakit geçirdiler ve Rüya’nın o sürekli gelişen enerjik doğasına çekildiler.

Bir gün Freya, yalnız başına seyahat etmek istediğini söyledi. Hem Ursoc’a hem de Ursol’a göre sanki bekçi kendilerine veda ediyormuş gibi gelmişti. Yanlarından ayrılmadan önce onlara son bazı bilgece sözler söyledi, silahlarından ve diğer hediyelerinden bahsetti, hazır olmalarını tembihledi. “Azeroth size ihtiyaç duyacak. Eğer hazır olmazsanız bu dünyanın sonu gelebilir,” dedi.

Yaban Tanrılar onu bir daha hiç görmediler. Bekçi Loken’ın zihnini kaplayan karanlık Freya’nınkini de yozlaştırmıştı.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Yedi

On bin yıl önce, daha önceki tehditlerin hiçbirine benzemeyen bir düşman gözlerini Azeroth’a dikti. Yakan Lejyon, Ebediyet Pınarı civarındaki elf medeniyetinin önemli isimlerinin aklını çeldikten sonra bütün kudreti ve öfkesiyle istilaya başlamıştı. İlk druid Malfurion, iblis ordularına karşı savaşmak için Yaban Tanrılar’ı savaşa çağırdı.

Ursoc ve Ursol, bu çağrıya cevap veren ilk iki Yaban Tanrı’ydı. Lejyon’un ön saflarına dalıp Azeroth’un doğal sakinleri ve düşmüş titanın çarpık ordusu arasındaki savaşın ilk darbelerini vurdular.

Ancak imkânsız ihtimallere karşı verilen çaresiz bir savaştı bu. İki kardeş ise bir an olsun tereddüt etmediler ve Lejyon’un gazabı bütün gücüyle üzerlerine kapanırken bile dönüp kaçmayı düşünmediler.

Son nefeslerine kadar savaşmaya devam ettiler.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Sekiz

Lejyon’a karşı savaşta birçok Yaban Tanrı telef olmuştu. Ursoc ve Ursol birlikte kalıp sırt sırta savaşmayı sürdürdüler ve Freya’nın hediyelerini kullanarak iblis düşmanlarını dalga dalga indirdiler. Ancak onların gücünün de bir sınırı vardı. Bitmek bilmeyen bir fel-izci dalgası sonunda üstün geldi ve ikisi de savaşta öldüler. Ruhları birlikte Zümrüt Rüya’ya geçti ve orada binlerce yıl kaldı.

Ursoc’un pençeleri fiziksel dünyada muhafız ayıya dair kalan tek şeydi. Savaş başka yerlere taşındığında genç bir furbolg, titançeliğinden yapılma pençeleri buldu. Pençelerin kime ait olduğunu anlayınca da silahı kabilesine götürdü.

Nesiller boyunca furbolglar bu pençelere ayı tanrıları Ursoc’un son işareti olarak tapmaya devam ettiler.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm Dokuz

Çok az furbolgun savaşta Ursoc’un pençelerini kuşanmaya cesareti olmuştu. Her denediklerinde sonuç felaketle sonuçlanmıştı. Ursoc, pençelerin gücünde ustalaşmak ve potansiyelini arttırmak için yıllarca uğraşmıştı; tecrübesiz ölümlülerin elindeyse bu silahlar kontrol edilemez bir kana susamışlık yaratarak dost düşman dinlemeden saldırmaya yol açıyordu.

Birkaç denemeden sonra pençeler furbolglar üzerinde herhangi bir etki yaratmayı bıraktı. Ne ayinler denedilerse de pençenin asıl güçleri uykuya yatmış gibi gözüküyordu.

Ursoc’un Zümrüt Rüya’yı koruyan ruhuysa göreceğini görmüştü. Furbolg kabilesi bu muazzam gücü kontrol edebilecek seviyede değildi, bu yüzden de gücünü pençelerden çekti. Pençelerin gücü, bu güce layık biri gelip silahları alana kadar uykuda kalacaktı.

Eninde sonunda Pençenin Druidleri dönüp titançeliğinden dövülmüş artefaktı Ursoc’a, Zümrüt Rüya’ya getirdiler.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm On

Ursoc’un Azeroth’u koruma isteği ölümden sonra bile dinmemişti. O ve kardeşi Ursol, Zümrüt Rüya’yı arşınlayıp Rüya’yı pençesine almaya çalışan karanlık güçleri arıyor ve icabına bakıyorlardı.

Yakın zamanda geri dönen Zümrüt Kâbus, kardeşlerin dikkatinden kaçmadı. Ursoc, satirlerin efendisi Xavius’a ve onun karanlık ordusuna karşı savaşarak Kâbus’un etkisinin yayılmasını engellemeye çalıştı.

Ve ikinci defa Azeroth uğruna en büyük fedakârlığı yaptı.

Ursoc’un Pençeleri, Bölüm On Bir

Artık Ursoc huzur içinde dinlenebilir. Kardeşi Ursol, Zümrüt Rüya’yı koruyup Kâbus’a karşı dövüşmeye devam ediyor.

Ursoc’un pençeleriyse artık Yaban Tanrılar’a değil, onlardan geriye kalan işi devam ettirecek olanlara aitler. Sadece muhafız ruhun kendisi kadar kararlı biri o pençeleri savaşta kullanabilir.

Ve Ursoc’un kendisi kadar kararlı biriyle savaşta karşılaşacak olan kimsenin yerinde olmak istemezdim.

Restoration – G’Hanir, The Mother Tree

G’Hanir, Ana Ağaç

tehlikede. Kâbus, gücünün yettiği her şeyi yozlaştırmaya çalışıyor.

Bu dal, Rüya’yı sabit ve huzurlu tutmada çok büyük bir öneme sahipti ancak orada daha fazla bırakmak da güvenli değil. Tarihteki en başarılı druidlerden birisin. Bu asayı yanında taşı, onu koru ve Lejyon’u dünyamızdan atmakta kullan.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Bir

Azeroth’un kadim günlerinde doğal yaşam Eski Tanrılar’ın korkunç hükmü yüzünden doğru düzgün gelişme şansı yakalayamamıştı. Eğer yardım görmeselerdi hiç gelişmeyebilirdi de. Titanlar bunun farkındaydı. Bize yardım etmek için yaptıkları son şeylerden biri de bekçilere gereken bilgi ve gücü aktararak Eski Tanrılar’ın ağza alınmayacak hasarlarını geriye çevirmek olmuştu.

Doğa zamanla yayılacaktı. Yaşam gelişecekti. Nesiller boyunca bitkiler ve hayvanlar büyüyüp gelişecekti.

Bu mucizevi gelişme tek bir yerden gelmemişti. Ancak başlangıçta bu iyileşmenin ve dengenin bir kaynağı vardı; bütün yaşamın dinlenip kendine gelebileceği bir yer.

Adı G’Hanir’di. Ana Ağaç olarak anılıyordu.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm İki

Bekçi Freya, titanlar tarafından Azeroth’un doğal yaşamını yönlendirmekle görevlendirilmişti. Bu görevi gerçekleştirmek için Zümrüt Rüya adında mistik bir düzlem yarattı. Bu düzlemin doğanın bozulmamış, kötülüğün ya da medeniyetlerin etkisiyle rahatsız edilmemiş bir biçimi olmasını istemişti.

Rüya’nın içindeki yüksek zirvelerden birinde tek bir devasa ağaç yaratmaya başladı. Bu ağaçtan pek çok meyve ve çiçek filizlendi; yeni yaşamlar dalga dalga yayıldı ve diyarın dört bir yanına serpildi.

Freya benzer yaşam havuzlarını Zümrüt Rüya’nın başka bölgelerinde de oluşturdu ancak bu ağaç ilkti, en büyük ve en göz alıcı olandı. Binlerce yıl boyunca iyileşmenin ve dengenin kaynağı olarak etkisi Rüya’nın ötesindeki fiziksel dünyaya bile taştı.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Üç

Azeroth’ta hayat baş gösterirken nesillerce hayvanlar doğup büyüdü. Zümrüt Rüya da çok geçmeden sayısız hayvanın ruhuyla doldu.

Freya’nın yarattığı ilk ağaç olan G’Hanir, kanatlı yaratıklar için bir sığınak oldu. Sayısız dallarında hepsi için yer vardı ve iyileştiren, huzur dolu enerjileri en dertli zihinleri bile yatıştırmaya yetiyordu.

Birçok güçlü ruh G’Hanir’e çekilmişti. Bazısı sadece şöyle bir bakmak istiyordu, diğerleriyse gövdesinde oturmak ve gölgesinde biraz dinlenmek…

Ancak bir tanesi ağacı hiç terketmedi. Aviana adındaki bir Yaban Tanrı ağacı evi belledi ve yaşadığı sürece orada kaldı.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Dört

Aviana aynı zamanda Kuşların Hanımı olarak da biliniyordu. Diğer bazı Yaban Tanrılar’ın aksine kendini daha düşük, ölümlü yaratıklardan uzak tutmamıştı. Bir yırtıcı olarak gökyüzünden avının üzerine kapanmak hoşuna gidiyordu.

En nihayetinde başka bir isimle anılmaya başlandı: Ana Ağaç’ın Hanımı. G’Hanir’in gücüyle büyülenmişti. Ne de olsa G’Hanir bir ağaçtan fazlasıydı; yaşamın, iyileşmenin ve huzurun kaynağıydı. Aviana yıllar boyu kendi gücünü ağacınkiyle birleştirdi ve böylece Azeroth’un bütün yaşayan kanatlı varlıkları ölümden sonraki yaşamlarını Ana Ağaç’ın dalları arasında uçarak geçirmenin hayalini kurar oldular.

Aviana’nın ruhu Ana Ağaç’ınkiyle iç içe geçmişti. Zaman içerisinde bunun büyük sonuçları olacaktı.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Beş

On bin yıl önce Azeroth istila edilmişti. Yakan Lejyon topraklarımızı işgal etmiş ve onlara karşı koyan herkese savaş ilan etmişti. Karşı koyabilecek çok az kişi vardı ve Lejyon sayıca onlardan çok üstündü.

İlk druid olan Malfurion Stormrage, Yaban Tanrılar’ı dövüşe katılmaya çağırdı. Lejyon’un zafer kazanması sadece elflerin yok olmasına sebep olmayacak, aynı zamanda Azeroth üzerindeki tüm canlılar için de bir felaketle sonuçlanacaktı.

Çoğu Yaban Tanrı, Malfurion’un bu çağrısına cevap verdi. Aviana da onlardan biriydi.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Altı

Yaban Tanrılar, Yakan Lejyon’a karşı savaşa katıldığında iblisler bunu beklemiyordu. Doğanın bu kadar güçlü düşmanlar üretebileceği ihtimalini düşünmemişlerdi. O savaşın yaşandığı gün, Azeroth hür ve Lejyon hükmünden bağımsız kaldığı sürece asla unutulmayacak.

Aviana bütün diyarlara yayılmış olan kuş sürülerini Lejyon’un askerlerini avlamak için yönlendirdi. Sayısız iblis hem Aviana’nın hem de onun çocuklarının önünde düştü.

Ancak Yakan Lejyon’un ordusu muazzamdı. Aviana gökten düştü ve iblis mızrakları Ana Ağaç’ın Hanımı’nın canını aldı.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Yedi

Aviana’nın ölümü Zümrüt Rüya’da bile yankılandı ve G’Hanir’in yaprakları dallarından kopup düştü. Yüce Ana Ağaç, sayısız yaratığın ruhunun evi ölmüştü. Birçok yaratık arkasından ağıt yaktı; kimisi de Aviana’nın yokluğunda karanlık güçlerin tarafına geçmeye cezbedildi.

Ancak ölmüş olmasına rağmen Aviana’nın ruhu hâlâ oradaydı.

’nin ardından gece elfleri medeniyetlerini tekrar inşa etmeye çalışırken yeşil ejdersürüsünün üyeleri bir keşifte bulundular: G’Hanir’in tek bir dalı. Yapraklarından tek bir palamut sarkan bu dal, Zümrüt Rüya’da ejderhaların korumasına bırakılmıştı.

Kızıl ejdersürüsünün lideri Alexstrasza, palamutu kullanarak Nordrassil’i yarattı: İkinci Ebediyet Pınarı’nı koruyacak olan muazzam Dünya Ağacı’nı.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Sekiz

Malfurion Stormrage, G’Hanir’in dalını sunanın Aviana’nın ruhu olduğunu hissetmişti ve dalı gizlemenin en doğrusu olacağına karar verdi. Aviana’nın çocuklarından çoğu kendilerini kaosa kaptırmışlardı ve hanımlarının mirasını yeni efendileri adına ele geçirmek isteyebilirlerdi.

Malfurion, G’Hanir dalını gizlice Zümrüt Rüya’nın derinliklerindeki güvenli bir noktaya taşıdı. Sadece birkaç kişi varlığını bilse de dalın etkisi bütün Rüya’da kendini hissettiriyordu.

G’Hanir’in dalı, birkaç bin yıl boyunca Zümrüt Rüya için bir dengeleyici görevi gördü; yakınındaki bölgeler eskiden olduğu gibi büyük bir iyileştirme ve huzur yaydı.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm Dokuz

’in etkileri Azeroth’u ve Zümrüt Rüya’yı köklerinden sarsmıştı. Gece elfleri, Ragnaros’un güçlerini Hyjal Dağı’ndan atmaya çalışırken Azeroth’un kahramanlarına yeni müttefikler çağırmalarını söylemişlerdi –ya da daha açıklayıcı olmak gerekirse eski bazı müttefikleri geri çağırmalarını…

Kadimler Savaşı sırasında öldürülmüş olan Yaban Tanrılar’ın çoğu diriltilmişti. Aviana da Azeroth’a ayak basmış ve Orda ile İttifak kuvvetlerine katılarak element güçlerini Ateş Diyarları’na geri sürmüştü. Sonundaysa Ragnaros öldürülmüş, Hyjal Dağı kurtarılmıştı.

Aviana böylece ilgisini tekrar G’Hanir’e çevirdi. Zaman değişmişti ancak Aviana’nın kendi türüne ruhsal bir sığınak sağlama rüyası değişmemişti. Bu yüzden de Ana Ağaç’ı eski görkemine kavuşturmaya karar verdi.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm On

Ana Ağaç’ın dalı Zümrüt Rüya’daydı. Druidlerin bilmediği şey ise Zümrüt Kâbus’un hizmetkârlarının saldırmak için yavaş yavaş güçlerini toplamaya başlamış olduğuydu. Rüya içerisindeki güç kaynaklarını inceleten karanlık kuvvetler, G’Hanir’in gerçek doğasını keşfettiler.

Satir lordu Xavius, Yakan Lejyon adına çalışarak Rüya’yı içeriden zehirliyordu. Hizmetkârlarına çok dikkatli olmalarını tembihleyen Xavius, G’Hanir’in dalını çok yavaş bir şekilde, muhafızlarının tespit edemeyeceği bir hızda yozlaştırdı.

Kâbus kendini gösterdiğinde G’Hanir’in dalı da içindeki kötülükle titreşmişti. Eğer yozlaşmış hâlde bırakılsaydı, bütün Zümrüt Rüya’yı kaosun pençesine düşürecekti.

Ancak dal arındırıldığında Xavius’un bu planı da suya düşmüş oldu.

G’Hanir, Ana Ağaç, Bölüm On Bir

Şu andan sonra G’Hanir’i gizlemek çok tehlikeli. Kâbus dalın gücüne göz koymuş olduğundan gizlilik de işe yaramaz durumda. Ana Ağaç’ın kudretini kötü güçleri Azeroth’tan kovmak için kullanmamız gerek. Aviana da hemfikir ve dalı kutsamasıyla birlikte yolladı.

Belki bir gün dalı Rüya’ya geri götürüp yine bütün düzleme denge ve huzur yaymasını sağlayabiliriz.

Ancak şu an için bir kahramanın ellerinde çok daha değerli. G’Hanir’in kaderi, sayısız hayatı kurtarmak ve yozlaşmayı bu dünyadan temizlemek ne de olsa.